Het taboe rond falen doorbreken lukt ons enkel en alleen als we samenwerken. Ook bij 50 Koffies doen we de komende weken onze duit in het zakje door met onze eigen #faalverhalen naar buiten te komen. Om de Facebookrealiteit te challengen en om te tonen dat het bij iedereen wel eens tegenzit, maar vooral om te bewijzen dat falen draagbaarder wordt als het gedeeld wordt.
Ik studeerde marketing in Antwerpen en Londen en startte na mijn studies onmiddellijk bij L’Oréal; een kinderdroom die uitkwam. Met vooraf uitgekiende zetten werkte ik me stap voor stap op naar de job die ik al sinds mijn jeugdjaren voor ogen had. Ik was gedreven, en raakte beetje bij beetje waar ik wilde zijn. Gek genoeg merkte ik na ruim drie jaar dat er iets knaagde. Dat onbehaaglijk gevoel werd een existentiële crisis, want L’Oréal was alles waar ik al die jaren naartoe had gewerkt. Hoe kon ik het nu al opgeven?
Het duurde nog even voor ik de knoop durfde doorhakken, maar uiteindelijk gaf ik mijn ontslag. Ik voorzag voor mezelf een jaar om te zoeken naar de richting die ik uit wilde gaan in de toekomst. Ondertussen startte ik als freelancer om tijdelijk financieel te kunnen overleven. Ik combineerde de freelance projecten met coachingsessies waarin ik stilaan een richting vond: ik wilde in contact staan met mensen en zette de focus op ondernemende vrouwen. Na heel wat wikken en wegen besloot ik een coworkingspace te starten voor vrouwelijke ondernemers, naar voorbeeld van het Nederlandse #WorkMode. Met het grootse idee om van mijn coworking Girlsmode een merk te maken met franchisehouders, startte ik een eerste coworkingspace op in hartje Antwerpen. Ik financierde de coworkingspace met eigen spaarcenten en een lening bij de bank, waardoor ik kon voorzien in een huurpand, inkleding en een eigen loon. Een grote (financiële) sprong voor een jonge ondernemer …
Stilaan kwamen de eerste coworkers terecht bij Girlsmode. Girlsmode werd bekender, ik leerde er vrienden kennen en deed mijn job twee jaar lang met passie en overgave. In het derde jaar begon ik te beseffen dat het praktische onderdeel me steeds meer energie kostte: alle praktische zaken voor het huurpand, het constante geregel van toebehoren op de werkplek … Bovendien veronderstelde ik van mezelf een bepaalde aanwezigheid die me uiteindelijk zelfs niet meer toeliet om flexibel te werken. Na een jaar gewerkt te hebben met vaste jaarcontracten – achteraf gebleken een belangrijke beslissing met corona op de loer – was het op. Ik verkocht de coworking met een verschrikkelijk gevoel en een status quo op mijn bankrekening.
Ik verliet mijn tweede droomjob op mijn 28ste, en creëerde daarmee het idee dat ik al meerdere carrières had gestart én gestopt nog voor mijn 30ste levensjaar. Een enorm gevoel van falen bekroop mij: ik wist nog àltijd niet wat ik wilde doen en had nog àltijd geen weg gevonden in mijn leven. Was ik niet beter gebleven op mijn eerste job? En waarom slaagde ik er niet in om eindelijk eens iets vol te houden? Waarom kon ik niet gewoon tevreden zijn met wat ik bereikt had? Het gaf me een gevoel van rusteloosheid: het was duidelijk dat ik geen doorzetter was. Het leek alsof ik mijn talenten nog moest ontdekken, als ze er al waren.
En toch besefte ik ergens dat ik best wel trots mocht zijn op de weg die ik had afgelegd, en die – niet alleen voor mij maar zelfs ook voor anderen – best wel wat teweeg had gebracht. Ik leerde enorm veel uit al die ervaringen en creëerde belangrijke connecties die ik nog steeds meeneem naar de toekomst. Het is ook dankzij mijn verleden dat ik Nadia leerde kennen en dat ik vandaag kan werken voor 50 Koffies. Rationeel gezien weet ik dus dat ik mooie kansen heb gekregen en heb gecreëerd, maar zelf voel ik overwegend schaamte voor het ‘opgeven’ van mijn coworkingspace.
